Van misbruik naar bevrijding

Met kerst zitten velen van ons rond de kerstboom met familie. Het is een warm en hoopvol feest, rond een kind dat nieuw leven bracht in een wereld die steeds donkerder werd. Donker, door de pijn die mensen elkaar aandeden, mensen die elkaar het licht niet in de ogen gunden. Een wereld die God niet zo had bedoeld. En Hij móest iets doen, Hij wílde iets doen. Hij bracht licht, bereikbaar voor iedereen. Een onvoorwaardelijke liefde. Een Vader, die alles voor zijn kinderen overhad.

Niet iedereen zal dit meteen snappen. Niet ieders verhaal op deze wereld is namelijk even mooi. Neem het verhaal van Natasja. Haar verhaal was donker en vuil, en had haar bijna naar de afgrond gebracht. Als vijfjarig meisje werd er voor het eerst misbruik van haar gemaakt, op een manier die niemand een kind toewenst. Dit zette zich op latere leeftijd voort. Bijna dagelijks, door een man die niet haar vader was. Haar echte vader had ze namelijk nooit gekend, ze had alleen surrogaatvaders.

Angst, elke keer als hij haar kwam halen. Verdriet, elke keer als zij achterbleef. Onmacht, elke dag opnieuw. Geen liefde, ook niet van haar moeder. Die liefde zocht ze op latere leeftijd elders, bij andere mannen. En toen één van die jongens haar overlaadde met liefde, was ze om. Dat hij alles deed wat God verboden had, zag ze niet. Ze zag alleen dat hij háár zag. Tot hij wilde dat ze voor hem ging tippelen. Hij kon immers geen kleding en speelgoed meer voor zijn zoon kopen, een zoon waar Natasja zielsveel van was gaan houden. Na lang aandringen was ze om, en ging ze haar lijf verkopen. Hier in privéhuizen in Den Haag. Ze haatte het, maar ze zette door. Ze wilde geld verdienen voor dat kleine jongetje, dat er ook niks aan kon doen dat zijn vader aan de grond zat. Ze raakte verstrikt in een web, en in zichzelf, en ondertussen mishandelde haar vriend haar geestelijk. Hij kleineerde haar tot op het bot, tot ze voelde dat er geen hoop meer was om te leven. Ze had niks en niemand om zich heen, en alles was donker. Een verstikkende duisternis, waar ze geen uitweg meer in zag. Toen hij weer op haar begon te schelden tot ze brak, vluchtte ze naar boven in hun huis. Ze schoof het bed voor de deur, waar hij maar op bleef bonzen. Schreeuwend, als een hongerige leeuw, zoekend naar zijn prooi.

Ze blikte naar het balkon. Zou ze springen? Maar iets in haar zei dat ze iets heel anders moest doen. Het gevoel was zo sterk, dat ze eraan toe gaf. Ze viel op haar knieën en voor het eerst in haar leven begon ze te bidden. Eerst zacht en toen luider en luider. Alsof haar leven ervan af hing. Ze kende alleen het ‘Onze vader’, dat ze ooit op school had geleerd en bad het opnieuw, en opnieuw, en opnieuw. Ineens voelde ze een enorme rust over haar heen komen, en voor het eerst in haar leven was ze niet bang meer. Ze stond op, schoof het bed weg, en deed de deur open, waar haar vriend nog steeds stond te vloeken en te tieren. En zonder hem een blik waardig te gunnen, liep ze het huis uit. Ze is nooit meer bij hem teruggekomen.

Vanaf toen af aan werd haar leven anders. Ze begon zich te verdiepen in het Vaderhart van God, liet haar oude leven achter haar, en begon opnieuw. Beetje bij beetje. Zoals ze zelf zegt; God heeft mij die dag echt gered. Anders was ik er nu niet meer geweest. Die dag kwam voor haar het licht naar beneden.
Natasja bouwt nu langzaam haar leven weer op, met een lieve vriend die ze enkele jaren geleden ontmoette. Samen zetten ze zich in om - met hun eigen thuishulporganisatie - andere mensen licht te brengen. Oprecht, vanuit hun hart. Omdat ze geloven dat God de Vader dat zo heeft bedoeld.